จากข้อมูลของ Psychology Today นักวิจัยบางคนนิยามการเสี่ยงว่าเป็นการมีส่วนร่วมในกิจกรรมใด ๆ ที่มีผลลัพธ์ที่ไม่แน่นอน ปฏิเสธไม่ได้ว่ากิจกรรมต่างๆ เช่น สกี ปีนเขา ปั่นจักรยานเสือภูเขา ฯลฯ ล้วนแล้วแต่เป็นกีฬาผาดโผนที่มีความเสี่ยง กีฬาเหล่านี้รุนแรงมากเพราะผลที่ได้อาจค่อนข้างเลวร้ายและทำให้บาดเจ็บสาหัสหรือถึงขั้นเสียชีวิตได้
ในบริบทของกีฬาเหล่านี้ ผู้คนถือว่ามีความเสี่ยงมากขึ้น ปัจจุบัน การท่องเที่ยวเชิงผจญภัยเป็นอุตสาหกรรมที่มีมูลค่าหลายล้านดอลลาร์ซึ่งดึงดูดผู้คนจำนวนมากให้สนใจกิจกรรมเหล่านี้ แต่อะไรทำให้เรายอมรับความเสี่ยงเหล่านี้?
การศึกษาเมื่อเร็ว ๆ นี้ชี้ให้เห็นว่าการรับความเสี่ยงสูงนั้นมีอยู่ในโครงสร้างของสมองและเชื่อมโยงกับกลไกการปลุกเร้าและความสุข
ด้วยเหตุนี้ การแสวงหาความตื่นเต้นจึงอาจเหมือนกับการเสพติดที่ส่งผลกระทบต่อคน 1 ใน 5 คน โดยส่วนใหญ่เป็นเพศชาย และจะลดลงตามอายุ หัวข้อนี้อยู่บนพรมแดนของการถกเถียงทางวิทยาศาสตร์ และสำนักคิดต่างๆ ได้คิดค้นวิธีต่างๆ ในการอธิบายความเสี่ยงและเหตุใดผู้คนจึงปฏิบัติในรูปแบบเฉพาะ
นักวิทยาศาสตร์บางคนเชื่อว่าการเสี่ยงมากเกินไปนั้นเชื่อมโยงกับชีววิทยาและสมองของคนเรากระหายสิ่งเร้า นักวิทยาศาสตร์ Marvin Zuckerberg แห่งมหาวิทยาลัยเดลาแวร์กล่าวว่า คนบางคนมีบุคลิกแบบแสวงหาความรู้สึกสูง (HSS) นักปีนเขาเป็นตัวอย่างที่ดีของผู้แสวงหาความรู้สึกสูงและได้คะแนนสูงกว่าในการทดสอบความเสี่ยง ส่วนใหญ่ต้องการงานที่ท้าทายและแสวงหาสภาพแวดล้อม หน้าผาขนาดใหญ่
หรือน้ำตกที่กลายเป็นน้ำแข็ง ซึ่งสมองหรือสัญชาตญาณของคนส่วนใหญ่มุ่งที่จะหลีกเลี่ยง Zuckerberg ให้เหตุผลว่าระบบเยื่อหุ้มสมองของคนที่เป็น HSS สามารถรับมือกับการกระตุ้นในระดับที่สูงขึ้นได้ โดยไม่ทำให้สมองทำงานหนักเกินไปและเปลี่ยนไปใช้การตอบสนองแบบสู้หรือหนี ในยุคของเข็มขัดนิรภัย
ราวกั้น กฎหมาย กฎระเบียบ ข้อบังคับ ฯลฯ มีความรู้สึกในอารยธรรมตะวันตกว่าความรู้สึกของการเอาชีวิตรอดหรือชีวิตจืดจางลง
และนักวิทยาศาสตร์พยายามต่อสู้กับ Risk Paradox; ยิ่งเราสร้างชีวิตให้ปลอดภัยมากเท่าไหร่ เรายิ่งต้องรับความเสี่ยงมากขึ้นเท่านั้น นักวิทยาศาสตร์บางคนเชื่อว่าสังคมทำให้เรามีความเสี่ยงมากขึ้น กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ คนที่เบื่อกับชีวิตอย่างรวดเร็วจะเสี่ยงมากขึ้นเพื่อทำให้ชีวิตมีชีวิตชีวาขึ้น ตัวอย่างการเล่นสกีที่ดีก็คือ ยิ่งเราใช้มาตรการป้องกันความปลอดภัยมากขึ้น (เสื้อเหลือง แถบนิรภัยบังคับ ลานสกีแบบมีเชือก) ยิ่งมีคนผลักซอง เล่นสกีอย่างไม่ประมาท และพยายามทำให้ตื่นเต้นมากขึ้น
นักวิทยาศาสตร์บางคนเชื่อว่าพันธุกรรมมีส่วนเกี่ยวข้องกับการที่ผู้คนมีความเสี่ยงมากเกินไป พวกเขาคิดว่ามนุษย์บางคนมียีนที่มีความเสี่ยงสูงซึ่งช่วยเหลือเผ่าพันธุ์ของเราและช่วยให้เราก้าวไปสู่จุดสูงสุดของห่วงโซ่อาหาร มนุษย์ดึกดำบรรพ์ในสังคมล่าสัตว์อาจได้รับประโยชน์จากการที่ผู้คนยอมเสี่ยงกินผลไม้หรือผักมีพิษเพื่อแลกกับความรู้ทางสังคมอันมีค่า
นี้ยังมีอยู่ในยุคสมัยปัจจุบัน ตัวอย่างเช่น ลองนึกถึงการลงจอดบนดวงจันทร์ในปี 1962 การประท้วงเรียกร้องสิทธิพลเมือง หรือ (ตัวอย่างการเล่นสกี) Shane McConkey บุคคลบางคนที่มียีนนี้ถือว่ามีความเสี่ยงมากเกินไปสำหรับความก้าวหน้าของสังคมหรือความสนใจ
ประการสุดท้าย นักวิทยาศาสตร์เชื่อว่ามีองค์ประกอบทางวัฒนธรรมที่เรียนรู้สำหรับผู้ที่ยอมรับความเสี่ยง การทำความเข้าใจเกี่ยวกับวัฒนธรรมของกีฬา ศัพท์แสง จรรยาบรรณหรือความประพฤติ (มารยาทในการเข้าแถว!) และมาตรฐานความเป็นเลิศล้วนเป็นปัจจัยสนับสนุนที่ทรงพลัง วัฒนธรรมสามารถนำไปสู่ผู้คนที่เสี่ยงมากเกินไป
เพราะพวกเขาเห็นเพื่อนทำกิจกรรม กลุ่มสามารถช่วยเหลือบุคคลในการรับความเสี่ยงและเผชิญกับความกลัว ไม่ว่าความกลัวเหล่านั้นจะเป็นความสูงหรือความตาย ฉันจำได้ว่าอยู่ในแถวขึ้นลิฟต์และได้ยินคนอื่นพูดถึงการเล่นสกี และฉันคิดว่าพวกเขากำลังพูดภาษาอื่นอยู่จริงๆแม้ว่าเรื่องนี้ยังคงเป็นหัวข้อทางวิทยาศาสตร์ที่ล้ำหน้า (โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกีฬาผาดโผน)
สาเหตุที่ผู้คนรับความเสี่ยงมากเกินไปอาจสรุปได้ว่าเกิดจากส่วนผสมระหว่างธรรมชาติกับการเลี้ยงดู อย่างไรก็ตาม สิ่งหนึ่งที่เป็นจริง ความเสี่ยงเป็นความชอบส่วนบุคคล ผู้คนสามารถรับความเสี่ยงได้หลายรูปแบบโดยที่ไม่ต้องทำร้ายร่างกาย ผู้คนสามารถใช้ความเสี่ยงเพื่อเติบโตและเรียนรู้เกี่ยวกับตนเอง หรือดีกว่าโดยศาสตราจารย์ Frank Farley แห่งมหาวิทยาลัยวิสคอนซิน “การเสี่ยงคือการค้นหาจุดที่สังคมจบลงและคุณเริ่มต้น การรับความเสี่ยงเกี่ยวข้องกับการก้าวออกจากสถานะที่เป็นอยู่เพื่อทำความเข้าใจว่าคุณเป็นใคร”
สนับสนุนโดย ufabet
